Przed i po...

Przed kursem
Byłam święcie przekonana że wszystko jest w jak najlepszym porządku, niedzielna, przestana msza, czasem udało mi się głębiej skupić, czasem nie. Rano i wieczorem paciorek. Rano na wpółprzytomna nawet nie wiedziałam co mówię wieczorem myśl "hmmm pasuje dziesiąteczek sobie strzelić" no i tak sobie klepałam myśląc o tym co będę robić dnia następnego. Nie byłam zadowolona z jakości mojej modlitwy ale cóż zrobić. Odbębnione? Odbębnione. Starałam się ale nie wychodziło. Nie czułam tego. Nadstawiałam uczynkami. Starałam się nie grzeszyć, nie łamać przykazań, układałam sobie życie po swojemu myśląc że wiodę dość religijne życie. Nie było tak że Boga wcale nie było. Mówiłam do niego, tęskniłam za czymś lepszym. Od jakiegoś czasu zdarzało mi się prosić o to abym mogła Go poznać. Ale tak w głębi serca nie wierzyłam że mogę czegoś takiego dostąpić. Może ksiądz, zakonnica, ktoś "prawie święty" tak, ale nie ja, bo ja nie umiałam się modlić. Bóg był ale wysoko, wiedziałam że czuwa, że jest, ale że jest troszkę w sensie abstrakcyjnym.
Po kursie.
Wyjeżdżałam w takim samym stanie w jakim przyjechałam. Nie czułam zupełnie nic. Wszystko się zmieniło w niedzielę w autobusie kiedy jechałam z koleżanką (która też była ze mną na kursie) coś zjeść. Zaczęło się od niepohamowanego śmiechu:D I nagle zrozumiałam że moja relacja z Panem Bogiem totalnie się zmieniła. Myśląc o Nim nie myślałam jak o abstrakcji lecz jak o kimś najprawdziwszym na świecie. I myśl, że tylko On jest najważniejszy i najdoskonalszy. Nigdy wcześniej nie czułam takiego spokoju i miłości do Boga. Stał się najdealniejszy i to było cudowne uczucie gdy nagle esencją dnia stała się modlitwa, nie mogłam się jej doczekać i nie polegała ona na klepaniu pustych słów. To pierwszy raz była rozmowa serca. Kiedy potrafiłam uwielbiać a nie tylko przedstawiać listę próśb. I wszystko inne nie było ważne. No i Eucharystia jako spotkanie z Nim. Tęskniłam za nią, chciałam być bliżej i bliżej. Mówię wam, stan nie do opisania. Nie mogę o tym nie mówić. Sama na własne oczy i przez własne serce widziałam Bożą potęgę, nie tylko czułam ale i widziałam, widziałam! Otrzymałam wszystko to o co prosiłam. Pierwsze słowa jakie do mnie dotarły na tym kursie to " Tych kocham którzy mnie kochają, znajdzie mnie ten kto mnie szuka" Wszystko się zmieniło. Ale smutne jest to, że nikt mnie nie rozumie. I smutno mi kiedy widzę że ktoś nie wierzy, bo to trochę tak jakby ktoś mi bliski szedł w stronę przepaści ja ją widzę a ten ktoś nie. I ja nic nie mogę zrobić. Mogę mówić, mogę się modlić ale jeśli ktoś sam nie zechce wpuścić Pana Boga do serca to On bez naszej woli nic nie zrobi. Mogę wam zagwarantować, że jak ktoś prosi to otrzyma:) Resztę napiszę innym razem bo w jednej notce to się nie zmieści.