Co z tym narzeczeństwem?

Zainspirowana notką na blogu Igły poczułam potrzebę wylania żalów na blogu, żalów, które zbierają mi się od dawna, pytania na które ni w ząb nie mogę znaleźć odpowiedzi i w ogóle. Otóż tęsknię za takim prawdziwym narzeczeństwem. Zawsze chciałam prawdziwego związku, prawdziwej miłości opartej na Bogu, wypływającej z Boga, z czystością do ślubu itd. I co? I tracę to. Jestem za słaba psychicznie żeby o to walczyć, ustępuje. Gdzieś w tym całym pośpiechu gubię swoje wartości. Już sama nie wiem co ja tutaj robię, gdzie idę, czy idę dobrą drogą. I nikt nie chce mi odpowiedzieć na te pytania, sama tym bardziej już nic nie wiem;( Trudno żyć przeciągając się na obie strony. Ja jego na moją i on mnie na swoją. A ten okres w życiu mam tylko raz, więcej nie wróci i on wcale nie jest taki jakbym chciała. To nie jest Boży czas a taki miał przecież być. Zaczyna mnie też przerażać ta decyzja na całe życie. Ale jeszcze mam nadzieje, jeszcze nie wszystko z tą czystością stracone, liczę na to że on też to zrozumie, że uwierzy bardziej i już będziemy mieć jeden cel i jedną drogę. Cały czas w to wierzę, może się oszukuję ale czekam na szczęśliwe zakończenie.