Druga strona

Radosne uniesienie było, a teraz trochę z drugiej strony. Taka ciąża to istna bomba emocjonalna, cielesna, hormonalna, lękowa... mogłabym wyliczac bez końca. Po wielkiej euforii przyszedł czas na strachy, na rozmyślanie nad tym jak to będzie i jak to zrobic żeby w miarę pogodzic tysiące spraw, których zwyczajnie na świecie nie da się pogodzic. Nie można miec wszystkiego, ale co jeśli nie można z niczego zrezygnowac? Można powiedziec: "Nie martw się, wszystko się ułoży" ale samo się przecież nie zrobi. Jak sobie siądę z założonymi rękami to decyzje same się przez to nie podejmą a podjąc się muszą. I tak siedzę jak jeden wielki gniot i nic nie robię. Mam nadzieję że to dzieciątko zrobi ze mnie chociaż trochę pożytecznego człowieka. Bo teraz to masakra. Wydaje mi się że przy trójce osiągnęłabym względy spokój sumienia. Rozumiem, że nie potrafię sobie poradzic z opinią innych na mój temat. To raczej normalne że ludziom nie dogodzi, ale co jeśli sama o sobie myślę tak samo jak inni? I nie potrafię tego zaakceptowac?