Dlaczego rodzicielstwo bliskości do mnie nie przemawia w 100%?

Post ma na celu uporządkowanie moich myśli które gdzieś tam chaotycznie poniewierają się po mojej głowie. Chciałabym jak zwykle poznac waszą opinię bo może ja po prostu nie mam racji? Może nawet to o czym będę pisac nie będzie metodą RB? Nie wiem. 

Czy drobne kary są aż takie złe? Kary udzielone po ostrzeżeniu, wytłumaczeniu, nie z przypadku, w złości i z bezsilności rodzica? Wydaje mi się że nie można podchodzic do tematu wychowania z przekonaniem że "tak jest i już" że "albo akceptujesz całośc zasad albo jesteś tyranem terroryzującym swoje dziecko" a dlaczego? "Bo wierzymy tylko w jedną słuszną, niepodważalną prawdę" A czasem przecież sytuacje są tak różne że dopiero łącząc składniki z kilku filozofii można osiągnąc najpełniejszy efekt. Wydaje mi się że RB ma dużo, naprawdę dobrych założeń, wartych wcielenia w życie np: karmienie piersią, bliskośc z dzieckiem i reagowanie na jego potrzeby. Nie odkładanie na siłę do łóżeczka, zostawianie na wypłakanie się. Zgadzam się że takie maleństwo się boi, potrzebuje bliskości i miłości najbardziej właśnie kiedy jest takie malutkie i nie ma co tego kontaktu mu ograniczac w nadziei że będziemy miec więcej świętego spokoju. I to jest dla mnie dobrym zaczątkiem do późniejszych zdrowych relacji. Tak samo uważam że dziecko trzeba szanowac tak samo jak i dorosłego, rozumiec jego emocje, akceptowac je ale już widzę różnicę między tym aby na siłę twierdzic że we wszystkim dziecko trzeba jak dorosłego traktowac bo niestety po prostu dorosłym nie jest, potrzebuje kogoś przy kim będzie czuło się bezpiecznie. A żeby czuło się bezpiecznie musi wiedziec że ktoś ma nad nim władzę. Brzmi brzydko ale chodzi mi może bardziej o to żeby dziecko wiedziało kto rządzi Straszne rzeczy się dzieją gdy rodzice albo dziadkowie oddają swoją władzę dziecku, bo ono po prostu nie daje rady tego unieśc i ani jedna strona ani druga nie czuje się wtedy dobrze. Mówię to z taką pewnością bo cały czas to oglądam. I tutaj według mnie pojawia się konflikt z RB który może w założeniach ma co innego ale w praktyce jak sobie trochę poczytałam wychodzi na to że dziecko ma prawo do wszystkiego. Nie chce spac samo? Nie ważne że cała rodzina musi się podporządkowac, najważniejsza jest wszak potrzeba dziecka. Nie ważne że ta potrzeba w dłuższej perspektywie nie wyjdzie mu na dobre, naprawdę nikt nie patrzy na długoterminowe skutki albo może patrzy aż tak daleko że przegapia sporą częśc aspektów życia dziecka. Właśnie to mi przeszkadza w RB. Jest za bardzo rozmyte, takie trochę róbta co chceta, za dużo w nim nieścisłości. A przecież rodzina to nie tylko dziecko. To także mąż, żona, dziadkowie i jakoś ta cała kupa ludzi musi ze sobą w harmonii życ prawda? I nie będą potrzebne żadne kary gdy dziecko czuje się bezpieczne, kochane osadzone w stabilnym życiu rodzinnym ze swoimi zasadami których przestrzegają wszyscy domownicy. Nie mówię że za np nie umycie zębów biedne dziecko ma klęczec godzinę na grochu, nic z tych rzeczy ale w etapie buntu na pewno nie zamierzam pozwolic na to na co zwyczajnie pozwalac nie wolno bo tylko skrzywdzi a nie pomoże. To jest wersja gdzie od początku panują jakieś zasady osadzone w miłości i dobrych relacjach, wtedy można sobie tłumaczyc i stosowac sobie wszystkie filary rb ale co w przypadku gdy dziecko od małego wychowywane było bez konsekwencji, jest zagubione i rozdrażnione bo czuje na sobie ciężar przesadzonej wolności? Gdy dawno już zorientowało się że mówienie i tłumaczenie niczego ze sobą nie niesie? Niech sobie babcia gada zdrowa a dziecku jednym uchem wpadnie a drugim wypadnie. Bo zamiast powiedziec i zrobic mówiło się tylko "bo zaraz dostaniesz", "bo zaraz coś tam" ale nigdy tego zaraz nie było. Wtedy słowo traci wartośc. I nikt mi nie wmówi że tłumaczeniem i wsłuchiwaniem się w emocje dziecka rozwiąże się problem bo się nie rozwiąże. Trzeba temu zagubionemu dziecku przywrócic wiarę w to że jednak jak się mówi to się robi a nie tylko plecie trzy po trzy w bezsilności. Wystarczy kilka razy "ukarac" (dla mnie to nie kara) zabraniem zabawki, wyprowadzeniem od kotków które dziecko maltretowało i nagle wszystko wraca do normy. I nikt mi nie powie że to zastraszanie i przemoc wobec małego dziecka bo gdyby tak było nie przyniosło by to pozytywnych efektów, które widac gołym okiem. Dopiero potem gdy słowo danej osoby ma wartośc można wybudowac więź i karanie nie będzie już potrzebne. To są dla mnie fakty, bo sprawdziłam je na własnej skórze i nie widzę żeby dziecko od tego było przestraszone albo sterroryzowane a wręcz przeciwnie aż biło po oczach że tego było mu potrzeba. Tak więc sytuacje są różne a rodzic musi wybrac jak najskuteczniej może pomóc swojemu dziecku. Dlatego uważam że mądre kary w niektórych sytuacjach są koniecznością i wcale nie neguje to innych zasad rb które akurat są trafione. Ufff ulżyło mi:)