źle

Wszystko nie tak, robiłam wczoraj ten okropny test obciążenia glukozą i wyniki są za wysokie. To znaczy że mam cukrzycę?! Rozmawiałam z położną, pytałam się czy ta szyjka to faktycznie krótka jest. Krótka. Pytała się czy lekarz nie proponował mi założenia czegoś (nie pamiętam nazwy). Boję się. Od samego początku było dobrze, wierzyłam że będzie do końca. Dlaczego nie jest, dlaczego gdy już tak mało zostało teraz nagle wszystko zaczyna się psuć. A ja w tym wszystkim taka sama, nie potrafię się obronić, postawić, zrobić po swojemu. Zawsze coś, i jeszcze tylko to, jeszcze tylko tamto i tak się zbiera. Prababcia w ogóle nie rozumie, w wieku 90 lat plewi grzędy, robi obiady, nie usiedzi na miejscu. Mi też wynajduje zajęcia. Niby nic. A to ręczniki wynieś, a to śliwki pozbieraj, a to ziemniaki wynieś, przynieś. Wiadomo że mi lepiej jak jej, przecież jej nie powiem żeby sobie sama wyniosła. Przecież to tylko chwila, jedna druga i tak schodzi pół dnia. Do tej pory byłam pewna że dam wszystkiemu radę a teraz zwyczajnie się boję a do tego mam wyrzuty sumienia. Nie potrafię mieć centralnie gdzieś tego co ktoś mówi, wyłapuje z kontekstów, czuje się winna. Co ja mam robić?! Czuję że popełniam błąd za błędem a za te błędy będzie płacić moje dziecko. Nie wierzę i nie chcę wierzyć w dobry poród. Nie ma czegoś takiego, przynajmniej nie dla mnie. Koniec.