Zabawa w nianię

To były najdłuższe dwa dni w moim życiu. Brat poprosił mnie żebym została z nim i jego miesięcznym synkiem bo jego żona pojechała do szkoły. Do tej pory nigdy nie miałam kontaktu z małymi dziećmi, zazwyczaj trzymałam się od nich z daleka, nie mówiłam do nich, nie patrzyłam na nie i absolutnie nie dotykałam. Po prostu nie lubię dzieci i już. A tu nagle taki szok. No przecież nie odmówię. Myślałam że będzie tragicznie. Płacz 24 godziny na dobę itd. tak tragicznie nie było. Nie było takich momentów że mały płakał i nie dało się go uspokoić. Okazało się że płakał jak nie dojadł. Do tej pory nie wiemy z bratem czy on żarł tyle z żałości czy po prostu apetyt mu dopisywał, w każdym razie braciszek cały czas siedział i go karmił. Moja funkcja polegała na noszeniu go bez przerwy na rękach i śpiewaniu. Najbardziej lubił rosyjską Katjuszę i "Stokrotka rosła polna" Śmiało mogę iść do idola. A ręce to mnie tak bolą że kubka z herbatą nie mogę podnieść. Jakby nie było 5 kilo mieć cały czas na rękach to jakiś tam wysiłek jest. Nie było najgorzej, mały jak spał to był nawet słodki ale niestety miłością do dzieci nie zapałałam, wręcz przeciwnie mam chyba jeszcze większy wstręt. Wczoraj odliczałam minuty do mojego powrotu na milutką stancję i w końcu położeniu się ze spokojem spać, wieczorem gdy mały płakał myślałam że zacznę płakać razem z nim bo tak naprawdę miałam dość. I myślę sobie "Nigdy więcej" chociaż za miesiąc zapowiada mi się powtórka z rozrywki:/